So why subscribe to our newsletter? To make it short – because Facebook will no longer permit us to communicate with you. On average at most 16% (recent study) of fans see updates from a page they like. Have a page with a thousand fans and see “50 people reached” under your post? This is the new reality and it is going to get worse.
Having monopolised social media, Facebook is now screwing everybody who – like us – naively invested their time and money in building their fan base. Now you have to pay to get through. We are underground and cannot afford it.
Some people were posting about hitting “show in the newsfeed” button that would actually make the posts to appear on fans’ newsfeeds. This is rubbish, another post people were copying and pasting, this has no effect.
As more and more companies advertise on Facebook there is less space left on your news feed. It is not difficult to predict that unpaid reach will slowly go down and down to finally become nonexistent.
We are priced out of the market – how possibly could we compete with McDonalds letting you know about their new super yummy Mendeleyev table burger? Well we can’t.
By subscribing to our newsletter you can effectively show a finger to Facebook and help us to stay in business of promoting underground music you love.
We simply need a means of communication with you in order to let you know about our new releases.
We send no more than one email a month. When we do it is about our latest releases or something of high importance. It is definitely something we strongly believe you would like to know about.
Each email contains one click unsubscribe link. If you decide you are no longer interested you just click it and forget about us.
Is email newsletter such a good thing? It is at the moment but – just like our friends at Facebook the big email services (Gmail, Yahoo etc.) have their own ideas as well.
They are building their own walled garden where nobody from outside can reach your inbox. They say they are fighting spam. In reality they are kicking everybody but themselves out. We know what we are talking about – your email server can be configured 100% according to their specs and your emails will still go to spam folder.
Effectively they are getting you used to the fact it is them who decides who can email you. Just the same way they got you used to giving away all your personal information. Notice the trend, so far they were “just” spying on you – now they are starting to control you.
So as you can see things are constantly changing and the struggle goes on. But – we are like roaches, hard to kill. We will adapt to the reality, keep fighting and showing our middle finger to corpos, mainstream and other assholes.
Please be with us, for the sake of music we all love. Go to the top of this page and subscribe.
Another physical re-release in store! This time it is Traumatize’s sinister Patient 6032, well known psychopath that should be kept isolated from the society at all cost. You can go here to meet the man in person, listen to the music and perhaps buy a CD.
The CD consists of 11 extremely aggressive and dark songs in dark electro style.
The album has not been available as sa CD for quite a while since the original run released by Mutante Records has depleted.
For this release we partnered with W\Schwer Music Production who owns the rights to the music. We provide physical release only, while W\Schwer handles digital distribution. The CD costs 10 euro + delivery and it is manufactured in the same standard as all our other releases.
We have just released (or rather re-released) a physical CD of Traumatize’s album “Torment”. The CD consists of 16 extremely aggressive and dark songs that can be simply described as dark electro.
The album has not been available as sa CD for quite a while since the original run released by Mutante Records has depleted.
For this release we partnered with W\Schwer Music Production who owns the rights to the music. We provide physical release only, while W\Schwer handles digital distribution. The CD costs 10 euro + delivery and it is manufactured in the same standard as all our other releases.
This cooperation is a bit of a testing ground for us. If successful for both parties involved, you will see more physical-only albums released by us – but not necessarily from the bands signed to Halotan Records.
Mamy przyjemność zaprezentować składankę Halotan Sounds 2. Wydawnictwo zawiera 15 utworów autorstwa polskich zespołów z kręgów dark electro, electro industrial i pokrewnych.
Składankę można przesłuchać, pobrać za darmo lub kupić na fizycznym CD tutaj.
Mamy gorącą prośbę – udostępniajcie utwory z tej składanki na fejsie. wystarczy kliknąć lajka przy tytule utworu albo wkleić w status link do kawałka (dostępny po kliknięciu ikonki klucza przy utworze – działa jak link youtube). Tylko w ten sposób ta muzyka ma szansę dotrzeć do słuchaczy.
Polub Halotan Records na Fesjie i bądź na bieżąco z naszymi wydawnictwami!
Pierwsza edycja ukazała się niemalże 5 lat temu. Porównując dwie edycje które dzieli 5 lat można powiedzieć że jeszcze scena nie zginęła. Z oryginalnego składu na “dwójce” nie ma wprawdzie nikogo, ale oznacza to że przyszli nowi.
Zdecydowana większość zespołów które prezentujemy na Halotan Sounds 2 5 lat temu jeszcze zwyczajnie nie istniała.
Halotan Sounds 2 to też jedyny przekrojowy przegląd nowej elektroniki w naszej scenie od lat – nie licząc naszych własnych Samplerów na których do 6-tej edycji pojawiała się muzyka mieszana – gitary i elektronika.
Jeżeli będzie zainteresowanie ze strony słuchaczy to będziemy kontynuować cykl “Halotan Sounds” pozostawiając składankę jako wyłącznie polską.
Playlista:
1. GEttNER – The Former Life
2. Traumatize – Moje Odbicie (Exemia Remix)
3. 1unatic – Break The Machines
4. Cold Therapy – The Puppeteer
5. Black Tower – Zdrada
6. Switchface – Królestwo Robaków
7. Orbicide – The Ashes of Ai
8. Dark Side Eons – Lighthammer
9. Electro Fear – Sisters
10. Oira 317 – Mental Breakdown
11. Black Velvet – I Feel Loved
12. Undertheskin – Cold
13. Bart Cathedral – Inject Me (Botox Remix)
14. Cube-[x] – Niederfrequenz
15. Vault 21 – Nuclear Winter
Podziękowania
Chcielibyśmy podziękować wszystkim osobom zaangażowanym w wydanie tej składanki, w szczególności ludziom z grupy Dark Electro Polska na Fejsie gdzie narodził się pomysł wydania tej edycji
Za mastering składanki odpowiada Daniel Cichowski – Zowa Studio.
Photo Credits
Inlay wewnątrz:
Fotograf: Krzysztof Łysoniewski
Modelka: Monika Katarzyna
Inlay na zewnątrz, wnętrze książeczki:
Fotograf: Andrzej “Symbolicinteraction” Klonowski
Modelka: Magdalena Zawada lacrima_mosa
Adalbert: Hello! Let’s start this interview with a question about your recent show at Castle Party, Poland. What are your memories about your first gig in this country and the whole festival?
Frederik Croona: Hi, My first gig in Poland was actually in Szczecin ;). But a great memory from the festival was all the awesome people who came to see us play live. The setting was great and the crowd really seemed to enjoy the music. The festival itself is really cool and very unique in terms of the place its held and the great mix of music.
You are still promoting your last album “We are the violence”. What is your opinion about this release half a year after its premiere?
Naturally since it’s the latest piece of work from Cynical it needs to be promoted and for more people to hear it. It’s the strongest material I’ve written to date and the strongest set of songs written together with George and Filip. Most of the time you get tired of even the new songs you’ve made cause you’ve heard them a million times, but there are still quite a few tracks I really like still.
The whole album is a collection of very aggressive songs – you prefer this form rather than creating some instrumental tracks? I’m asking because in theory composing song with stanzas and chorus is more difficult than creating some composition without any strict structure.
I like to create songs that have great melodies and that make people dance.
The fusion of danceable music combined with aggressive vocals and meaningful lyrics.
I prefer tracks with vocals because that’s what I like to listen to myself.I also come from a metal background , so the way I write is very typical to rock/metal/pop. It just makes more sense to me you know?
Do you have any favourite songs from “We are violence”? For me “Affliction of self torture”, “You, “War of times” instrumental “Sovereign” and “We are through” are outstanding tracks…
All those you mentioned above except “War of times” and add “We are the violence” and you’ve found’em.
“We are the violence” has a very interesting cover. What kind of creature exactly is trying to come out of your head?
The head isn’t mine , but what you see is basically a little gremlin. In the older days people used to say that there was a gremlin in the machinery if there was something wrong with it. So basically it’s a metaphore of the anger we have inside us, this is what the creature represents.
On the next Halotan Sampler we will be able to hear your song called “Visa mig vägen (Fredriks rework)”. Can you tell us something more about it?
The tracks name in English is “Show me the way” and it was actually a track that was meant for my side project and it was released as a free demo. But I took it in a reworked it a little bit and changed some things just for this compilation. I wanted to show off a song sung in my native tongue. It’s not often that I do this because I dislike to write in Swedish. For me, English makes more sense.
The first thing which discerns Cynical Existence from other dark electro projects are your vocals – very characteristic and recognizable. How did you came with an idea of such vocal expression? What are your inspirations?
I take that as a compliment haha. I started out with a lot of distortion and chorus fx on my vocals but soon got tired of using it, mainly cause all other bands did it. Also live it’s more convenient if you can just use your own voice naturally instead of drowning it with a lot of fx. My biggest vocals inspiration come from Philip Anselmo of Pantera.
[halobox97]
Cynical Existence is you – dealing with vocals, lyrics and music, plus George Klontzas – music and Filip Lönnqvist – guitars. What exactly is the role of other band members? They are more like live musicians or they add something during the creative process?
They are studio musicians only and never a part of the live setup. This is mainly due to the distance between us and the different schedules we have. George and I send tracks between each other and then I mix the final production and send it to Filip who adds guitars.
Can you tell us something more about the solo project you are currently working on? Snippets on soundcloud reveal something more future-pop oriented, with more clean and melodic vocals.
I want to go a bit slower and darker with Cynical and the new material I wrote didn’t really work, mainly because it sounded more like trance/futurepop and it was a bit more “happy” in a way. So I decided to try to make a cross-over between futurepop and aggrotech. It’s going to have more singing and less screaming. But we’ll see how it goes ;).
You come from Gothenburg in Sweden – a city known especially for its death metal scene… Why did you decide to create to create dark electronic music rather than follow this local trend from your city?
As I stated before, I come from a metal background and I’m very much into metal. But as you grow older and work takes more of your time, you’ll end up with having to take a decision. For me it was to create music that I could make in the comfort of my home. Don’t get me wrong tho, I love metal and specially the “gothenburg metal”, but creating it is not for me.
[halobox110]
A few words about the dark independent scene in your country? What are your favourite projects? Do you think Sweden got its own style when it comes to dark electro or EBM?
Our country is known of old school EBM and Synthpop. I think Sweden has it’s root deep in synthpop and EBM and not the new styles like dark electro/aggrotech etc. It’s a shame , but it’s the way it is. Swedish bands have inspiration from others of course, but some have a very distinct sound of course.
And the last question – what are your artistic plans for the future (I mean Cynical Existence and your involvement in other projects)?
I don’t plan, I just do . One thing at a time and who knows whats gonna happen in the future.
Pierwsze po przerwie fizyczne wydawnictwo Halotan Records właśnie wylądowało w sklepie. Sampler 08 jest w całości utrzymany w stylu dark electro i electro-industrial. Kontynuuje on poprzednie, także w pełni elektroniczne wydanie.
Posłuchaj, ściągnij za darmo albo kup CD tutaj.
Muzyka to prawie w całości kawałki klubowe i parkietowe. Nietrudno się domyśleć że Samplery wchodzą teraz w nową fazę. Będą one elektroniczne i międzynarodowe. Polskie zespoły będą na nich umieszczane na takich samych zasadach co wszystkie inne.
Samplery są teraz dla nas priorytetem. Zamierzamy wydawać je częściej i zbudować solidną markę składankową. Od tej edycji za mastering Samplerów odpowiada Zowa-Studio – dzięki współpracy z zewnętrznym studiem masteringowym możemy znacznie skrócić cykl wydawniczy.
Playlista
1. Sthilmann – Throw It Out (From The HDD)
2. Dedicated Hardware – Without Clarity
3. A[D]N + Reaxion Guerrilla – Church decay (Disorder Faith Remix)
4. A7ie – Made Of Wrath
5. 13th Angel – Purgatory (feat. Cold Therapy)
6. Cold Therapy – In Excelsis
7. H.EXE – Underground
8. Child From The Crypt – Walking The Road Of Thorns
9. Nie – Friend
10. Impurfekt – Nightmares
11. Audiocentesis – Beyond Hatred
12. FF.AA – Aparato De Tortura
13. Warsickle – Invasion
14. Necroceptor – Insanity
We are happy to announce the availability of physical copies of our dark electronic Sampler 08 compilation. The CD turned out extremely nice and it definitely is a very nice addition to your collection.
You can listen to the whole compilation, download for free or purchase your copy here.
The digital release took place about a month ago as we wanted to get it out to the fans as soon as possible. Today’s release just closes our cycle and now both free download as well as physical copies are available.
The style of compilation is exclusively dark electro / electro industrial. The upcoming editions will focus on those musical genres as well.
Sampler compilations are now our main priority. We aim at maximum 3-month release cycle for them. As the compilations are very good way of discovering new music, freshness is important and we understand this well.
If you would like your band to feature on the upcoming Sampler 09 please go here for instructions or just email us at halotan.records@gmail.com
There is no deadline, if your music is suitable we will take you on the nearest upcoming edition we have free slots in. Go ahead and talk to us, get your music heard.
The playlist of the Sampler 08 compilation is as follows:
1. Sthilmann – Throw It Out (From The HDD)
2. Dedicated Hardware – Without Clarity
3. A[D]N + Reaxion Guerrilla – Church decay (Disorder Faith Remix)
4. A7ie – Made Of Wrath
5. 13th Angel – Purgatory (feat. Cold Therapy)
6. Cold Therapy – In Excelsis
7. H.EXE – Underground
8. Child From The Crypt – Walking The Road Of Thorns
9. Nie – Friend
10. Impurfekt – Nightmares
11. Audiocentesis – Beyond Hatred
12. FF.AA – Aparato De Tortura
13. Warsickle – Invasion
14. Necroceptor – Insanity
Przez ponad rok Halotan Records był w zasadzie w stanie hibernacji. Wstrzymaliśmy sprzedaż płyt, nie wydawaliśmy nowch. Tak bywa w niekomercyjnych projektach opartych o pracę dla idei, nie dla kasy.
Ten czas się już na szczęście skończył i wracamy do normalnej działalności. Fizyczne płyty z katalogu Halotan Records znowu są dostępne w sprzedaży (na focie powyżej nasze pierwsze fizyczne wydawnictwo po przerwie – Sampler 08). Nastąpiło parę koniecznych zmian bez których nie moglibyśmy funkcjonować. Lubimy jasne sytuacje, więc poniżej dowiesz się co się zmieniło.
Rezygnujemy z polskojęzycznej wersji sklepu i preferencyjnych cen płyt i wysyłek na Polskę. Powód prosty – kwatera główna Halotan Records mieści się teraz w Irlandii. Do wyboru mieliśmy wysyłać płyty z Irlandii albo dać sobie spokój z fizycznymi płytami – wybraliśmy to pierwsze. Przypominamy że nasze wydawnictwa można ściągać za darmo – nikt nie musi kupować płyt.
Będzie jeden angielskojęzyczny sklep, z takimi samymi cenami na cały świat. Nadal będziemy utrzymywać polskojęzyczną część strony – skupioną bardziej na polskiej scenie. Można się spodziewać kolejnych newsów, wywiadów czy relacji dotyczących polskiej sceny dark independent.
Halotan Records będzie wydawać zespoły niezależnie od ich lokalizacji. Powód – nie da się promować polskiej muzyki zamykając się w Polsce. Trzeba być częścią ogólnoświatowej sceny. Poza tym nasze możliwości produkcyjne i wydawnicze są wielokrotnie większe niż rozmiar polskiej sceny. Szkoda zmarnować ten potencjał.
Podnieśliśmy też ceny płyt – tu powody są dwa. Pierwszy – jeżeli ktoś kupuje płytę to niech z tego będzie jakaś korzyść w postaci paru groszy na reklamę. Ta kasa będzie w całości przeznaczona na promocję labelu i naszego katalogu, nikt jej nie będzie chował do kieszeni. Halotan Records nie działa dla zysku, tutaj nic się nie zmieniło.
Powód drugi – te zespoły które chcą mają swoje bandcampy na które wysyłamy naszych klientów jeśli chcą wesprzeć zespół bezpośrednio i kupić download. Zakładamy że nawet jeśli cena downloadu jest “name your price” to ludzie niechętnie zapłacą więcej niż za fizyczną płytę. Podnosząc cenę fizycznej płyty zostawiamy zespołom większy margines na płatność za download.
Możnaby tu długo gadać jakich to wielkich planów nie mamy i czegoż to nie zamierzamy dokonać ale lepiej po prostu robić. Zainteresowani dowiedzą się o faktach a nie zamierzeniach, zawsze to lepiej wygląda.
Dziękujemy wszystkim którzy wspierają nas i scenę, zapraszamy zespoły do współpracy. Halotan Records powraca do swojej normalnej działalności.
Tekst: Adalbert + Eliza (opis występu Monicy Jeffries),
Zdjęcia: Adalbert, Jacobsen, Andy
Od paru już lat czwartek stanowi pełnoprawny festiwalowy dzień, choć akustyka „kościoła gimnastycznego” jest w stanie zniweczyć nawet największe starania akustyków, więc kontrowersji o to, kto w kościele grać powinien, a kto nie, jest co nie miara. W czwartek oprócz czeskiej Carpatii Castle i polskich gotyckich metalowców z The Victorians i Belgów (z polskim wokalem) ze Skeptical Minds zaprezentowały się trzy niezwykle zasłużone polskie zespoły.
1984 zagrało porządny, choć słabo nagłośniony koncert, połączony z premierą ich nowego, retrospektywno-koncertowego wydawnictwa. Dla piszącego te słowa jednym z najbardziej niesamowitych momentów całego festiwalu był występ God’s Bow, który jest obecnie chyba bardziej znany za granicą niż w Polsce.
Ostatni album duetu to niesamowita podróż w rejony znane wszystkim miłośnikom darkwave/ ethereal i choć zespół jest wierny swojej drodze od lat, to „Tranquilizer” brzmi niezwykle świeżo i przebojowo (czyli ma pomysł nie tylko na to, jak wykreować niesamowitą, mistyczną atmosferę, ale również jak stworzyć dobre piosenki). Bardzo więc się ucieszyłem, że „Tranquilizer” był tak obficie prezentowany na festiwalu i że głos Agnieszki Kornet brzmi jeszcze bardziej hipnotyzująco niż na płycie. W samych superlatywach należałoby się wypowiadać również o grze otoczonego przez syntezatory KeyP.
Mimo nieprzyjaznej akustyki miejsca udało się polskiemu duetowi stworzyć niesamowity, odrealniony klimat. Warto docenić też wirtuozerię dwójki muzyków. W czasach stosowania półśrodków i dość częstej amatorki, jaka panuje na scenie mrocznej elektroniki, występ God’s Bow był jasnym przebłyskiem profesjonalizmu.
Profesjonalizm cechuje oczywiście również starych wyjadaczy z Artrosis, którzy świętowali jubileusz dwudziestolecia działalności zamykając czwartkowe koncerty. Castlowicze z zagranicy nie za bardzo ogarniali fenomen tego zespołu, ale jeden z nich słusznie zauważył, że musi to być kultowa w Polsce kapela, skoro publiczność reaguje tak entuzjastycznie. Artrosis promował też najnowszy krążek, „Odi et amo”, który w zamyśle miał być bardziej elektroniczny, ale przez to, że padł dysk Macieja Niedzielskiego (klawiszowca i producenta), został w końcu albumem gitarowym. I bardzo dobrze – rewelacyjny, oldschoolowy „Sabat”, czy „Nasze Requiem”, prezentowały się naprawdę dobrze.
Cały koncert był w dużej mierze retrospektywny – pojawiły się więc dawno niegrane utwory ze starszych albumów: „W imię nocy”, czy „Pośród kwiatów i cieni” (świetne „Na wieki wieków”, czy „A ja”). Zabrakło niestety numerów z bardzo dobrych „Melange” i „Fetish”. Na bis oczywiście „Szmaragdowa noc” – tym razem w wersji na same klawisze.
Tak przy okazji tego tekstu sobie pomyśleliśmy ze znajomymi, że gdyby Artrosis chciało się jakoś zareklamować słuchaczom, którzy jeszcze nie zetknęli się z ich twórczością, to zespół mógłby się posłużyć następującym hasłem: „Już tysiąc złotych róż rozwinęło swe marzenia z Artrosis. Rozwiń i ty!”.
Piątek rozpoczął się świetnymi koncertami Digital Angel (który moim zdaniem poczynił bardzo duże postępy, jeśli chodzi o występy na żywo) i równie dobry koncert Już Nie Żyjesz. Potem był Percival Schuttenbach, którego płyty i występy zbierają bardzo dobre recenzje, a którego fenomenu nie zrozumiem chyba nigdy (może dlatego, że mój głód polskiego folku z rockowym pazurem udanie zaspokoił Żywiołak, R.U.T.A, a z metalu Thy Worshipper).
[halobox83]
O ile sekcja „folkowa” gra i śpiewa bardzo sprawnie, o tyle toporność elementów metalowych (nic nie wnoszących do muzyki, a czasem wręcz obniżających jej wartość) może irytować, ale większości odbiorców chyba nie irytuje. To jednak zarzuty do twórczości, a nie do koncertu, który publiczności się bardzo podobał. Czasami mam wrażenie, że Percival Schuttenbach popularność zawdzięcza głównie wygłupom (a konkretnie piosence o „tabliczce z drogą na Wieliczkę”). Podejrzenia te ugruntowały się, kiedy na sam koniec setu przyłożyli coverem Braci Figo Fagot.
Kolejny artysta, jaki zaprezentował się na bolkowskiej scenie – Antimatter – to zespół znany chyba wszystkim fanom Anathemy. To właśnie tam po rozbracie ze swoim macierzystym zespołem realizował się Duncan Patterson. Od paru płyt Duncan jest nieobceny na płytach Antimatter, ale drugi z filarów kapeli, Mick Moss, udanie kontynuuje działalność projektu… ciągnąc go w stronę wspomnianej Anathemy właśnie. Szczególnie twory z niezwykle udanego, ostatniego krążka kapeli „Fear of a Unique Identity” zaprezentowały się niezwykle przekonywująco (a nowy album już niebawem!).
Nawet osoby, które o istnieniu Antimatter dowiedziały się dopiero stojąc pod bolkowską sceną były pod wrażeniem tego występu (tzn. przynajmniej te, które osobiście udało mi się o to zapytać). Po biesiadzie z Percivalem dostaliśmy refleksyjną, acz dość potężnie brzmiącą dawkę atmosferycznego rocka najwyższych lotów. Bardzo ciekawie zabrzmiał „Welcome to the machine” wiadomo-jakiego-zespołu (swoja drogą ciekawe, że Anathema też ich kowerowała – może to jakiś wspólny określnik stylu obydwu zespołów?).
Inkubus Sukkubus, który zainstalował się zaraz później, to zespół kultowy i dowód na to, że rock gotycki wcale nie musi być posępny. Candia i Tony McKromack stworzyli swój styl na początku lat dziewięćdziesiątych i od tamtego czasu niewiele się w muzyce Inkies zmieniło. Wspólnym wyznacznikiem całej twórczości tej kapeli są przede wszystkim rewelacyjne melodie wyśpiewywane przez Candię.
[halobox67]
W Bolkowie zabrzmiały takie utwory jak „Beladonna & Aconite”, „Church of madness”, „Paint it black”, „Lucipher rising”, „Messalina”, “Goat”, “Queen of heaven, queen of hell”, “Lose Yourself at the Nymphaeum” i “Wytches”.
W sumie – bardzo dobry koncert, szczególnie, jeśli ktoś wczuł się w klimat i bawił razem z muzykami. Brakowało mi jedynie kawałków z rewelacyjnego „Heartbeat of the earth”, ale trudno, wszystkiego w godzinę zagrać nie mogli.
Merciful Nuns, przedostatni z piątkowych artystów grających na Castle Party, to w rzeczywistości kolejne wcielenie Piątego Eonu Xibalby Mahumahu-Ur-Akada Starożytnego Sumeru, Artauda Setha. Kiedyś Garden of Delight, w przyszłości (czyli na Castle Party 2016) znowu Garden of Delight, a teraz jeszcze Merciful Nuns. Ten projekt – jak sama nazwa wskazuje – miał z definicji grać … rock retro-gotycki (ale czy w sumie gotyk może nie być retro?). Artaud z początku traktował go bardziej jako zabawę, ale nagrany w pośpiechu iw pojedynkę debiut („Lib. I”) okazał się niebywałym sukcesem… i tak mamy rok 2015 i siedem długograjów na koncie (7 krążków w 5 lat!!) i sporo mini albumów.
Na szczęście pogrobowiec Fields of the Nephilim i Sisters of Mercy dba o jakość tych wydawnictw i w dodatku udało mu się wypracować własny styl. I nawet jeśli ostatni hit, zagrany również w Bolkowie „Karma Inn”, brzmi tylko jak wariacja na temat siostrzanego „Alice”, to jest to bardzo przebojowa i dopracowana wariacja!
To, czym Miłosierne Zakonnice się wyróżniają, to konsekwencja muzyki i wizerunku, widoczna również na scenie. Prostota, wręcz minimalizm tych utworów, opartych bez wyjątku na rytmicznych liniach basu i chwytliwych zagrywkach gitary oraz przestrzeń, jakie ten skromny zestaw generuje, mogła niejednego wprowadzić w zdumienie. Oszczędna ekspresja sceniczna zawodzącego po eldritchowemu Artauda i świetne wizualizacje wprowadzały widzów w nastrój tajemniczości. Czy to możliwe, że człowiek pochodzi od kosmitów? Czy przez dziurę w czasoprzestrzeni można się przenieść do czasów starożytnego Sumeru? Jak głupio te pytania by nie brzmiały, Merciful Nuns zadaje je w sposób pełen niezaprzeczalnego wdzięku. W czasach, gdy tradycyjny gotyk właściwie nie powstaje, przemyślana i wysmakowana działalność artystyczna Artauda zasługuje na najwyższe uznanie.
Piątek zakończył się występem Nieśmiertelnej Lamy, po francusku L’âme Immortelle.
Tak się trochę (nomen omen lamersko) podśmiewam, bo metafizyki w tym graniu nie ma za grosz. Jest za to deutsche plastik fantastik i to niestety nieświadomy (jak w przypadku Welle: Erdball). Niemniej austriacy są ważną częścią sceny dark independent, więc nie należy się dziwić, że zostali zaproszeni. Był to koncert poprawny, więc fani zespołu na pewno byli zachwyceni (dla nich był pewnie rewelacyjny). Ja natomiast zastanawiałem się, jak brzmiałby świetny i bardzo oryginalny głos Sonji Kraushofer bez dyskoteki i fałszującego Rainera. I tak jak się już zastanowiłem, to pomyślałem, że Persephone można jak najbardziej posłuchać. Natomiast konwencja L’âme Immortelle jest taka, że nawet dobre kompozycje (np. „Drown them” z ostatniego krążka) brzmią w swoich oryginalnych wersjach jak nieprzemyślane dyskotekowe remiksy.
[halobox89]
Najlepiej prezentowały się starsze, agresywniejsze numery, w których mniej wygładzona produkcja i bardziej taneczna dynamika w miarę zakrywały brak pomysłu na kompozycje. Żeby jeszcze były tancerki jak u Blutengela, byłoby przynajmniej zabawnie – a tak dostaliśmy przyciężkawego disco-kolosa w mrocznym sztafażu wampirycznego kiczu z wyprzedaży plastikowych zębów i gumowych pajęczyn. No ale tymi słowami można by w sumie scharakteryzować połowę produktów sceny DI, więc występ Austriaków był jak najbardziej na miejscu.
Sobota zaczęła się od występu Weimar, czyli kolejnego projektu Karola Śmiałka, który na Castle Party już swego czasu gościł. Nie miałem wcześniej do czynienia z twórczością tego artysty, niemniej to, co można było usłyszeć na bolkowskiej scenie, brzmiało bardzo dobrze, np. „Łaskawe” zabrzmiało o wiele mocniej i bardziej przekonująco niż na płycie (pewnie dzięki żywej perkusji).
[halobox101]
Bardzo pozytywnym zaskoczeniem okazał się występ Zombina and the Skeletones. Niby grają horror punka, ale na bolkowskiej scenie można było uświadczyć przede wszystkim mnóstwo tanecznego rock’n’rolla. Rytmy, aranże, struktury piosenek – wszystko to już znamy od Elvisa i Chucka Berry’ego, chociaż oczywiście w przypadku upiornego kwintetu z Liverpoolu wszystko to było podlane dużą dozą brudu i nieprzewidywalności. „Nobody likes you when you’re dead”, „How to make a monster” – to tylko niektóre z utworów, jakie można było usłyszeć na koncercie. Zdecydowanym bohaterem drugiego planu był saksofonista – dzięki jego grze całość zyskała nie tylko na melodyjności, ale również na dynamice. Był to koncert nie tylko dla maniaków bat cave – właściwie każdy, kto czuje rock’n’rolla, rockabilly czy nawet surf rocka, mógł się na koncercie Zombiny i Szkieletów odnaleźć.
Szkielety zeszły ze sceny, ale to nie znaczy, że zrobiło się mniej imprezowo. Wręcz przeciwnie, z tym że rock’n’rollowy dancing ustąpił miejsca piwnej biesiadzie. Heimataerde to połączenie niemieckiej kwadratowej elektroniki, kwadratowych gitar, refrenów nadających się do śpiewania po paru głębszych i muzyki dawnej. Heimataerde nie mają pomysłowości In Extremo w kwestii łączenia starego z nowym, ani też nie opanowali średniowieczno-renesansowego instrumentarium w takim stopniu jak Corvus Corax, ale to nieważne. Jest bicior, jest melodia na dudach (elektronicznych!), jest refren który można sobie chóralnie pośpiewać („Bruderschaft”, „Morituri Salutant”, „Templerblut”), są wreszcie wygłupy na scenie w strojach templariuszy – czego chcieć więcej do dobrej zabawy? Publice się podobało nie mniej niż na koncercie Percival Schuttenbach.
[halobox98]
Występująca później Rabia Sorda ma muzycznie więcej do zaproponowania niż taneczny rytm i piwne przyśpiewki, ale nie dało się tego odczuć na festiwalu. Instrumentarium zredukowane do ledwo słyszalnej gitary i wokalu nie zdało egzaminu, mimo że Erk dwoił się i troił skacząc po scenie. Rozumiem, nie mieli pieniędzy na gażę dla perkusisty, ale jako słuchacza mało mnie to interesuje, przy całym zrozumieniu dla meandrów festiwalowej ekonomii i płacenia za występy. Wielka szkoda, że tak to wypadło, bo “Hotel Suicide” – ostatni album Rabia Sorda – aż kipi od pomysłów i przebojowości.
Braki line upowe Rabia Sorda nadrobiło H.EXE. Zespół, który jeszcze trzy lata temu występował jako duet, tym razem – premierowo!- zaprezentował się jako kwartet
Wokal, perkusja, dwie gitary – ten dość osobliwy skład (jak na zespół dark electro) sprawdził się wyśmienicie. Były utwory z najnowszego albumu „Human Flesh Recipes”, który został nagrany już z udziałem Luké’a „Hear me as I call”, „Time of contempt”, „Underground”. „Blood Drain”, „300”. W wersjach na dodatkową gitarę i żywą perkusję (oba instrumenty obsługiwane przez muzyków The Sixpounder: Paweł “Ostry” Ostrowski – gitara, Artur Konarski – bębny) numery te brzmiały wyśmienicie.
Całość zagrała jak trzeba, bo najnowsze numery H.EXE – pełne energicznej prostoty, ale również przestrzeni – pozostawiają sporo miejsca na dodatkowe dźwięki. Duży plus należy się również za „The garden is my heart” , czyli powolny i klimatyczny walec skomponowany do wiersza Lovecrafta, który do tej pory nie pojawiał się zbyt często na koncertach zespołu.
Bez zarzutu prezentowały się też starsze numery („Hollow”, zagrany na bis „Venom”, a przede wszystkim ciężki i miarowy „Mask of the slave”). Olbrzymią niespodzianką był cover Samaela, „Baphomet’s throne”, który zadziwiająco dobrze wpasował się w całość setlisty. Muzyczne walory występu zostały wzbogacone doskonałym i energicznym wykonaniem okraszonym… efektami pirotechnicznymi. Dla mnie osobiście H.EXE był jednym z jaśniejszych punktów tegorocznego festiwalu i dowodem na to, że czasem lepiej dać szansę polskiej kapeli, niż koniecznie ściągać (często niestety przereklamowanych) wirtuozów laptopa z Niemiec.
Wardruna była magnesem, który przyciągnął w tym roku wielu castlowiczów. Długo trzeba było czekać na show Norwegów, ale warto było. Ten nordycki neofolk (jeśli to nie neofolk, to nie wiem, co nim jest) doskonale sprawdza się na żywo. Koncert rozkręcał się bardzo powoli, ale warto było wczuć się w monotonię uderzeń bębnów, zawodzeń wokalistów i powtarzalne melodie wygrywane przez archaiczne skrzypce (hardingfele).
Trudno w prosty sposób opisać to, co działo się na bolkowskiej scenie – na pewno nie był to zwykły koncert, muzycy zadbali o to, by całość nabrała znamion pewnego spektaklu, a może raczej religijnego rytuału? Brzmieć to może trochę pretensjonalnie, ale kto nie był na koncercie Wardruny, niech sam da im szansę, a być może będzie miał podobne odczucia.
Wiele z osób obecnych na koncercie poznało Wardrunę dzięki temu, że fragment ich twórczości został wykorzystany w niezwykle popularnym serialu „Wikingowie”. Świadomi tego faktu artyści pozostawili „drogę do Hel” („Helvegen”) na sam koniec, chociaż dla mnie momentem kulminacyjnym było przepiękne „Fehu”.
Finał należał do legendy, czyli do Paradise Lost. To, że tak wielu castlowiczów co rok zarzuca organizatorów prośbami o metal z paniami na wokalu, jest pośrednio zasługą Anglików. To właśnie album „Gothic” sprawił, że metalowe granie o doomowej proweniencji, okraszone nierzadko klawiszem i rzewnym damskim zaśpiewem zostało skojarzone z terminem „gotycki”, który wcześniej zarezerwowany był jedynie dla tradycji postpunkowej. Bez „Gothic” nie byłoby Tristanii, Theatre of Tragedy, a bez tych kapel – wielu „female fronted metalowych” kapel pokroju Epica, etc. Ktoś wątpi? Niech posłucha pierwszego albumu After Forever, z niezwykle popularną dziś Floor Jansen…
Zaczęli od „The enemy” – utworu, który rozpoczął ich powrót do ciężkiego grania w drugiej połowie poprzedniej dekady. Całość występu zdecydowanie akcentowała doom metalowe oblicze Paradise Lost, przeważały więc cięższe i powolniejsze numery pochodzące, bądź nawiązujące do wczesnego okresu twórczości. Dostaliśmy rewelacyjny „Gothic” (czy ten utwór mógł nie pojawić się na takim festiwalu?), dwa numery z kultowego „Shades of god” („As I die”, „Pity the sadness”), „True belief” z genialnego „Icon” na bis, „Enchantement” i „Hallowed land” z najpopularniejszego wydawnictwa Brytyjczyków („Draconian Times”), a także numery z ostatnich płyt: przepiękne „Faith divides us, death unites us”, jeszcze lepsze „Tragic idol”, oraz reprezentację „The plague within”: „Terminal”, „Victim of the past” i „No hope in sight”.
Starsze i nowsze utwory celowo pojawiają się tu w jednej grupie – twórczość Paradise Lost zatoczyła bowiem koło i pod względem stylistyki oscyluje między zamykającym doom gotycki okres grania „Draconian times” z 1995 r., a ich doom-death metalowym debiutem („Lost Paradise”).
Co najbardziej niesamowite, Paradise Lost zaproponował na tych nowszych albumach utwory, które nie są jedynie sentymentalną podróżą, ale niejednokrotnie przewyższają starsze wydawnictwa grupy. Wśród tych wszystkich doom metalowych walców pojawiły się też utwory, które mogły zadowolić fanów lżejszych, rockowych dźwięków – mowa o „Say just words” i „One second” z albumu pod tym samym tytułem oraz „Ereased” i „Isolate” z „Symbol of life”, które charakteryzują się dynamiką i klimatem rodem z „The vision thing” The Sisters of Mercy. Jednym słowem – było różnorodnie. Piękna podróż przez dyskografię jednego z najbardziej zasłużonych zespołów na scenie doom metalowo-gotyckiej.
Niedziela któryś już raz z rzędu stała pod znakiem tanecznej elektroniki, co dotyczyło większej części koncertów na zamku, jak i większej części koncertów w kościele. Dość dziwne rozwiązanie, bo fani przesterowanych beatów musieli wybierać np. między Psyche a Xenturion Prime, które przynależą do tego samego, syntetycznego nurtu dark independent. Tym razem postanowiłem więc zobaczyć więc chociaż fragment z tego, co działo się w kościele gimnastycznym.
[halobox77]
Koncerty w tym miejscu rozpoczęły się od rewelacyjnego koncertu Tesla Power, w składzie Sargon (wokal), Pasek (gitary, elektronika), Nightbreed (perkusja). Mimo mankamentów akustycznych wszystko brzmiało doskonale. Zespół urozmaicił swoje brzmienie – pojawiła się żywa perkusja, można było również usłyszeć więcej gitar (co wiązało się być może z tym, że wcześniej Pasek obsługiwał na żywo elektronikę, perkusję i gitarę jednocześnie). Mimo wczesnej pory (14:35) widać było spore zainteresowanie występem tej kapeli, która ma na swoim koncie już dwie rewelacyjne EPki.
Takie kompozycje jak „Apokalipsa według H. P. Lovecrafta”, „Shifting” (do którego powstał teledysk), czy „Jedna z form oporu” zabrzmiały niezwykle potężnie… a nad całością unosił się pewien ładunek trudnej do zdefiniowania duchowości, co dało się doczuć szczególnie w kulminacyjnym momencie ostatniego z wymienionych utworów („My, architekci przyszłego! My, materia i energia!…”). Muzyka Tesla Power jest czymś bezprecedensowym na scenie dark independent – niezwykle udane połączenie eksperymentu z czadem i przebojowością. Zdecydowanie jeden z najlepszych występów na Castle Party (również pod względem oprawy wizualnej!).
Zaraz po Tesla Power zaprezentował się irlandzko-polski Shadow System. W książeczce festiwalowej można było przeczytać o bardzo wielu gatunkach muzycznych, których konglomeratem miała być muzyka tego projektu. Ja osobiście za bardzo tego nie dostrzegłem, ale też nie za bardzo orientuje się w różnicach między glitch hope housem a hop industrial corem. No, trochę się nabijam, bo ostatecznie nie brzmiało to źle – dla mnie utwory pokroju „Dark by design” to po prostu typowe taneczne dark electro/aggrotech jakiego wszędzie mnóstwo. Czy to coś złego? Niekoniecznie, fani takiego grania powinni być usatysfakcjonowani.
Szwedzki Guit Trip to z kolei electro industrial mocno z elementami EBM inspirowany Skinny Puppy, czy Front 242 – od czego muzycy bynajmniej się nie odżegnują (więcej na ten temat w wywiadzie, który niebawem). Widziałem już dwa koncerty Szwedów, za każdym razem było to bardzo energetyczne i interesujące widowisko. Nie inaczej było tym razem. Nie jest to typowe oontz oontz – mnogość środków wyrazu, które pojawiają się chociażby na ostatnim albumie duetu („Brap:tism”), a z którego wiele utworów zostało zaprezentowanych w kościele, może przyprawić o zawrót głowy. Ot, taka sentymentalna podróż do czasów, kiedy granice gatunków elektroniki nie były jeszcze wyraźnie wyklarowane i eksperymentowanie nie było niczym dziwnym. Bardzo dobry koncert, choć niestety – moim zdaniem – słabo nagłośniony.
Po Guilt Trip nastąpił szybki spacer na zamek – Monica Jeffries, nasza rodaczka na emigracji w Niemczech od czwartego roku życia, była jedną z najjaśniejszych gwiazd tegorocznej edycji Castle Party. To był jej pierwszy (i miejmy nadzieję nie ostatni) występ w ojczyźnie, ogólnie na koncie ma m.in. wspólne trasy z The Crüxshadows, Project Pitchfork oraz Front Line Assembly.
Na scenie towarzyszyli jej gitarzystka Serena oraz skrywający swą tożsamość pod maską klawiszowiec Mike. Artystka zaprezentowała autorskie kompozycje, takie jak „Waiting for Godot”, „In circles”, „Old demons”, „The road ahead” a także wzięty na warsztat przy okazji jednej z EPek cover Absolute Body Control – „Surrender no resistance”. Pojawił się także premierowy utwór – „Window of hope”, przy okazji którego piosenkarka, uroczo kalecząc swój język ojczysty, zadeklarowała, że chciałaby być takim „window of hope” dla zgromadzonej widowni.
Choć Monica określa swą twórczość jako „dark synth pop”, ze sceny tego dnia emanowało niezwykłe ciepło i delikatność, a to za sprawą obdarzonej pięknym, czystym głosem niesamowicie eterycznej i zjawiskowej wokalistki.
[halobox109]
Jako następny zaprezentował się jeden z pionierów mrocznej elektroniki, czyli Psyche. Darrin Huss był w bardzo dobrym humorze, swobodnie czuł się również akompaniujący mu klawiszowiec. Psyche występowało już na Castle Party w 2009 roku w trochę lepszych warunkach (po zmroku, na małym dziedzińcu), ale to, co działo się w niedzielne słoneczne popołudnie, też można uznać za doskonały show. Rewelacyjnie zabrzmiały hiciory: „Brain collapses”, „Goodbye Horses”, „Sanctuary” czy zagrane na bis „Unveiling the secret”, którego prosta melodia nawiązująca do „Goodbye 70s” Yazoo długo nie mogła opuścić mojej głowy. Świetnie sprawdził się jak zwykle cover Joy Division -„Disorder” (Darrin udowodnił przy okazji, że jest mroczny, prezentując publiczności slipy w czaszki), oraz nowsze numery, np. „Gods and monsters”.. Doskonały koncert.
Później pojawił się zespół, który w sumie wzorował się na brzmieniu epoki, w której narodziło się Psyche – a mianowicie The Frozen Autumn. Cóż, estetyka prezentowana przez Włochów jest właśnie świadomie zamrożona w czasie, a zwracając uwagę na to, że duet ma również odpowiednio oldschoolowe fryzury i ubrania, śmiało można tę dwójkę nazwać grupą rekonstrukcji historycznej. Nie wiem, czy dobrym wyborem było stawianie obok siebie legendy i naśladowców, tak czy inaczej brzmiało to bardzo przekonywująco. Szczególnie „The last train” – niesamowity numer!
Chwila oddechu i na scenie pojawił się koszmar, czyli austriacki Nachtmahr – w składzie Thomas Reiner, trzy laptopy z klawiszami i dwie modelki w furażerkach i uniformach o charakteryzacji à la Helga z „Allo, allo!”. Całości dopełniały wizualizacje, na których wyświetlane były bon moty o głębi porównywalnej do słynnych cytatów z Paulo Coelho, będące rozpaczliwym wołaniem do odbiorcy: „Hej! Patrzcie! W naszej twórczości jest drugie dno! Wcale nie chodzi tylko o bezrefleksyjną zabawę oraz seks i przemoc, nawet nam się filozoficzne sentencje wyświetlają jak gramy!”. Nachtmahr to zespół, który – niesłusznie moim zdaniem – wzbudza wiele kontrowersji, a na taką atencję bynajmniej nie zasługuje.
Cały ten militarny entourage to po prostu karykaturalne kopiowanie Laibacha, który niemieckim militaryzmem epatował z perspektywy małego słowiańskiego narodu przez stulecia żyjącego w cieniu większego germańskiego sąsiada… . W przeciwieństwie do uświadomionych historycznie Słoweńców pan Thomas Rainer nie za bardzo wie, z jaką materią ma do czynienia, mieszając swobodnie nawiązania do imperium Habsburgów z nazi-kunstem, a w wywiadach i tekstach utworów („Die fahnen unsern Vaters”) daje dowód ignorancji w kwestii znajomości historii jego własnej ojczyzny… Z jednej strony może to budzić zrozumiały niesmak, a z drugiej – dlaczego wymagać od niego tak wiele? Tym bardziej, że wrażliwość historyczna Rainera jest mniej więcej taka, jak jego wrażliwość muzyczna. Co wcale nie oznacza nic złego – jak dla mnie, w Nachtmahr jest zdecydowanie bardziej szczery niż w L’âme Immortelle.
Muzycznie mamy do czynienia z poprawnym, ale pustym w środku techno-industrialnym produktem opakowanym w „kontrowersyjny” fetyszystyczno-militarny sztafaż, zawodową produkcję i estetyczne pudełka limitowanych edycji – co jest cechą mniej więcej połowy projektów DI pojawiających się obecnie za zachodnią granicą.
Trzy utwory, które zespół zdążył wykonać zanim nad Bolków nadciągnęła burzowa nawałnica, nie były złymi, ale też nie były wybitnymi kompozycjami. Poprawnie zaprezentowało się szczególnie „Ich bin” z fajną, quasi EBMową linią basu – które na poziomie lirycznym jest przerażająco grafomańską wariacją na temat laibachowskiego „We are time”… Ostatnim numerem, który wybrzmiał był „Feuer Frei”, z pierwszego i najlepszego długograja tego zespołu. Tutaj dwie Helgi stojące bez ruchu na scenie (czy Thomas to Herr Flick z Gestapo?) trochę się uaktywniły polewając publikę wodą z plastikowych karabinów. No cóż, szkoda, że Rainer nie zdecydował się na poprowadzenie konferansjerki po niemiecku, wtedy zamiast „Raise your hands” byłoby „Hände Hoch” i byłoby już całkiem zabawnie (oczywiście jeśli ktoś lubi skecz Monty Pythona o wyborach uzupełniających w Północnym Minhead).
Później rozpętała się zawierucha, w czasie której smuciła świadomość, że Castle Party kolejny już raz może skończyć się występem germańskiej kapeli taneczno-biesiadnej o muzycznej wrażliwości Antona aus Tyrol (a może uda się jednak za rok Unheilig ściągnąć?), ale tak się jednak nie stało. Juno Reactor wystąpiło wbrew wszelkim przeciwnościom losu. Bez wizualizacji i haseł w tle, nawet praktycznie bez świateł, z opuszczonym do połowy zadaszeniem sceny – ale za to z niesamowitymi umiejętnościami muzyczno- performerskimi.
Ben Watkins od początku starał się publiczność oczarować lekko zwariowaną, acz pełną uroku konferansjerką i chyba mu się udało – bo od pierwszych dźwięków „Conquistadora” publiczność została przez Brytyjczyków zupełnie zahipnotyzowana. Ktoś mógłby narzekać, że przecież to trance’owo-etniczne monstrum nie pasuje do Castle Party… ale przecież za perkusją siedział Budgie, jeden z najbardziej kultowych perkusistów post-punka (Siouxsie and the Banshees). Czyli fanów bat cave pod sceną powinno trochę być! Trudno (tak jak w przypadku Wardruny) opisać dokładnie to, co się działo. Było „God is God”, było „Pistolero”, były rewelacyjne utwory z ostatniego krążka „Final frontier” na bis, „Zombi”, czy orientalne „Invisible”… Niemniej w swoich wersjach koncertowych, okraszonych perkusyjno-gitarowo-wokalnymi improwizacjami, stanowiły one zupełnie samodzielne byty w stosunku do swoich studyjnych odpowiedników. Zachwycały również wyczyny obecnej na scenie tancerki. Nie, to nie był industrial dance, to nie był synchron rodem z zespołu cheerleaderek – to był jakiś pierwotny rytuał z odległego, rządzącego się swoimi prawami świata. Publiczność miała więc twardy orzech do zgryzienia – zatracić się w tańcu czy obserwować festiwalową scenę?
Wiele było dobrych występów na tegorocznym festiwalu, ale występ Juno Reactor miał jednak ten dodatkowy element, który odróżniał bardzo dobry koncert od widowiska, na którym możliwe było doświadczenie czegoś więcej. Takie momenty były chyba tylko na koncercie Wardruna, Tesla Power i Merciful Nuns, ale w przypadku Juno Reactor ten pierwiastek trudnego do uchwycenia szaleństwa przekroczył wszelkie dozwolone normy. I to wszystko osiągnęli grając w warunkach, w których niejedna gwiazdeczka nie wyszłaby na scenę. Świetne zakończenie kolejnej bardzo dobrej edycji Castle Party!
Impreza odbędzie się w katowickim klubie Prokultura, przy ulicy Jagiellońskiej 17a.
O koncercie poinformował sam zespół na swoim facebooku: “Materiał na koncert gotowy! Szlifujemy drobiazgi i przygotowujemy niespodzianki. Mamy też miłą wiadomość- specjalnie dla Was do składu BT wbija perkusista Piotr Syryca! Dark electro i klasyczne bębny- będzie odlot!”
Oprócz koncertów zapowiedziane są też sety DJskie:
Moonskin (Klimatyczne.pl, Dark Side Eons, Ritual Nights)
– Misterious (Ritual Nights)
– Sachmet (Ritual Nights, Other Voices)
GOŚĆ SPECJALNY:
– Poldek (synthpop, minimalwave, 80s)
Pełna informacja o wydarzeniu tutaj: https://www.facebook.com/events/1562911257291842/
